Interstellar: Ορίζει ένα νέο είδος επιστημονικής φαντασίας

Κριτικός κινηματογράφου, όχι. Φανατικός οπαδός της εικόνας και της επιστημονικής φαντασίας, ναι. Πτυχίο στα περί Star Trek και Doctor Who, ασφαλώς. Ε, λοιπόν, το Interstellar με έκανε να σκίσω τις περγαμηνές μου. Είναι η πρώτη φορά που ταινία διαπραγματεύεται με τέτοιο τρόπο και τόσο ολοκληρωμένα έννοιες όπως οι σκουληκότρυπες, οι μαύρες τρύπες, οι διαστάσεις, ο χρόνος και η βαρύτητα. Μάλιστα πηγαίνει πιο μακριά και από την πιο ζωηρή κινηματογραφική φαντασία. Ok, αν με πιέσετε θα παραδεχτώ ότι υπάρχουν πολλά επιμέρους στοιχεία που έχουν ήδη αναφερθεί στις παραπάνω σειρές αλλά όχι σε τέτοιο βάθος, και φυσικά όχι με τόσο προηγμένα εφέ.

Σε αυτούς που έχουν την ίδια τρέλα θα πω ότι η θέαση της συγκεκριμένης ταινίας είναι must. Τα πλάνα του διαστήματος είναι εξαιρετικά, απολαυστικά και «αληθοφανέστατα». Η ιστορία πίσω στην γη μπορεί να διαθέτει αρκετή δόση χολιγουντιανού δράματος αλλά σώζεται από ένα καστ αξιόλογων ηθοποιών. Ο Matthew McConaughey μπορεί να άρχισε από μελιστάλακτες ιστορίες αλλά μετά το ρεσιτάλ του True Detective συνεχίζει να αποδεικνύει την υποκριτική αξία του.
Το αποτέλεσμα αν και φτάνει στα 170 λεπτά διάρκειας δεν είναι κουραστικό στον θεατή. Στο οικιακό φορμά του Blu-ray θεωρείται πολύ επιτυχημένο σε πωλήσεις γιατί αφενός είναι συλλεκτικό του είδους αλλά σίγουρα και η θέαση μία φορά στον κινηματογράφο δεν φτάνει για να εμπεδωθούν όλες οι έννοιες. Ερωτηματικά; Εκατοντάδες. Απαντήσεις; Σε πολλά σημεία αμφίβολες παρά την συμβολή του σημαίνοντος θεωρητικού φυσικού Kip Thorne. Επιτυχής προσπάθεια συγκίνησης του γυναικείου πληθυσμού; Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Απολαυστικά 170 λεπτά και κάτι που δεν έχετε ξαναματαδεί; Σίγουρα. Τι άλλο θέλετε; Αυτό δεν είναι το νόημα του κινηματογράφου;